Współkonstrukcja to metoda nauczania, która charakteryzuje się współpracą edukatorów i dzieci.
Metoda ta składa się z trzech obszarów: projektowania, dokumentacji i wymiany. Cały proces wymaga jednak czasu i dużej ilości komunikacji.
Główne cele to uświadomienie sobie, że wiele podejść może działać, zwiększenie zakresu wiedzy, głębsze zrozumienie tematu i wzmocnienie samoświadomości.
We współkonstrukcji dzieci i wychowawcy mają współpracować, aby się uczyć. Ale jak dokładnie ta metoda działa w praktyce?
W naszym artykule pokażemy, jak można zastosować współkonstrukcję w świetlicy i w jakim stopniu wiąże się to z zaletami, jak i wadami.
[button] Kup książkę o współkonstrukcji [/button]
Spis treści
1. wspólne rozwiązywanie problemów przy pomocy współkonstrukcji
Konstruktywizm zajmuje się kwestią zdobywania wiedzy. Zgodnie z jego definicją, rozróżnia on wiedzę od rzeczywistości. Podczas gdy wiele innych podejść edukacyjnych zajmuje się przede wszystkim przekazywaniem wiedzy, współkonstrukcja skupia się na uczeniu się poprzez współpracę.
Poprzez uczestnictwo powinno być możliwe zajrzenie za fasadę i uzyskanie głębszego wglądu w tło.
W praktycznym przykładzie oznacza to, że dzieci w żłobku nie uczą się na pamięć różnych rodzajów ryb, ale zajmują się stojącymi za nimi pytaniami. Mogą one być następujące:
- Dlaczego ryby żyją pod wodą?
- Jak ryby mogą oddychać?
- Jaka jest różnica między ludźmi, rybami i innymi zwierzętami?
Jak widać na tych krótkich przykładach, pytanie sięga znacznie głębiej. Natomiast to, czy jest to złota rybka, pstrąg czy szczupak, jest drugorzędne i odgrywa jedynie podrzędną rolę przy stosowaniu tego typu pedagogiki.
2. różne poziomy współkonstrukcji łatwo wyjaśnione
Aby współkonstrukcja odniosła sukces w świetlicy, w procesie uczenia się potrzebne są różne poziomy.
W uproszczeniu można je podzielić na następujące trzy obszary:
- Projektowanie: W tej fazie wychowawcy zastanawiają się, jak można osiągnąć konkretne cele. Nawiązuje się współpracę z dziećmi, aby wspólnie podjąć decyzje o tym, jakie działania zostaną podjęte. Na przykład w tym momencie można zaplanować wizytę w lesie.
- Dokumentacja: Po planowaniu następuje dokumentacja. Dzieci muszą mieć możliwość zapisania tego, czego się nauczyły. Edukatorzy mają teraz za zadanie robić notatki, aby móc je wykorzystać w następnym kroku.
- Wymiana (krytyczny dyskurs): Najważniejszą częścią metody współkonstrukcji jest wzajemna wymiana. Każde dziecko otrzymuje możliwość przedstawienia i wyjaśnienia swojego punktu widzenia. Wspólnie z wychowawcami należy teraz podjąć próbę osiągnięcia jednolitego znaczenia.
Cały ten proces wymaga czasu. Ważne jest, aby w przedszkolu lub świetlicy dzieci dużo się ze sobą komunikowały. Język jest środkiem do zrozumienia innych poglądów i możliwości uzgodnienia ze sobą jednolitego znaczenia.
Wskazówka: Interakcje społeczne stanowią podstawę funkcjonującej współkonstrukcji w Kicie. Dotyczy to zarówno relacji między dziećmi, jak i między wychowawcami a dziećmi.
3 Nieco inne rozumienie wychowania
Przekazywanie wiedzy działa w bardzo różny sposób. Współkonstruowanie opiera się jednak na założeniu, że zdobywanie wiedzy ma sens i jest trwałe tylko wtedy, gdy stoi za nim zrozumienie. W kontekście dyskursu dzieci mają okazję nie tylko do przedstawienia własnego poglądu na sprawy, ale także do poznania innych opinii.
Często pojawiają się sprzeczności, które trzeba rozwiązać, by dojść do konkluzji. Edukatorzy mogą wspierać w tym momencie, prowadząc dyskusję w określonym kierunku lub stale wprowadzając nowe punkty wyjścia.
Współkonstrukcja może być zintegrowana z innymi koncepcjami pedagogicznymi, ponieważ podejście wielu metod jest podobne. Dzieci mają wtedy możliwość samodzielnego rozwoju. Automatycznie wchodzą w relację ze swoim otoczeniem i stopniowo coraz lepiej je rozumieją.
Poprzez wspólną współpracę dąży się do przyspieszenia tego procesu i umożliwienia dzieciom uczenia się nie tylko od siebie, ale także od innych.
Nacisk kładziony jest na wspólne rozwiązywanie problemów.
4 Cele współkonstrukcji w skrócie
Za pomocą koncepcji współkonstrukcji wychowawcy starają się nie tylko przekazać dzieciom sztywną wiedzę, ale raczej wyposażyć je w umiejętności, które pozwolą im w przyszłości samodzielnie wyrobić sobie zdanie.
Konkretnie rzecz ujmując, dąży się do osiągnięcia następujących celów:
- Dzieci są w stanie rozpoznać, że kilka podejść do danego rozwiązania może być obiecujące.
- Poprzez wymianę pomysłów zwiększa się ich zakres wiedzy. W ten sposób dzieci nauczą się doceniać znaczenie komunikacji.
- Wspólne rozwiązywanie problemów powinno umożliwić głębsze zrozumienie.
- Rozmowy w grupie powinny wzmocnić pewność siebie.
5 Krytyczne spojrzenie na współtworzenie
W gruncie rzeczy, choć podejście to oferuje wiele zalet, nie jest jednakowo wskazane dla wszystkich grup. Staje się problematyczne, gdy niektóre dzieci zachowują się bardzo dominująco i wspólne rozwiązywanie problemów schodzi na dalszy plan.
Jeśli dzieci są mniej pewne siebie, często mają trudności z wyrażaniem się w grupie i bronieniem swoich pomysłów.
Zachowanie to jest często spotykane u dzieci o pochodzeniu migracyjnym, ponieważ bariera językowa stanowi dodatkową przeszkodę. Jednak również u niektórych dziewczynek można zaobserwować raczej powściągliwe zachowanie. Liczne badania pokazują, że na zachowanie dziewcząt i chłopców od najmłodszych lat wpływają stereotypy.
W tym momencie ważne jest, aby odpowiedni wychowawcy aktywnie interweniowali, aby faza dyskursu miała pozytywny efekt i żadne dziecko nie bało się podzielić swoim zdaniem.
