Chłopcy mają być fajniejsi, bardziej agresywni i kierowani przez testosteron. Kochają samochody, traktory i wszystko, co ma związek z szybkością i działaniem. Są lepsi z matematyki i w logicznym myśleniu zawsze górują nad dziewczynami.
Nieważne, czy jest to Struwwelpeter, Zappel-Philipp czy Suppen-Kaspar – we wszystkich tych historiach w centrum uwagi znajduje się chłopiec, który nie potrafi się zachować. To pokazuje, że ten obraz jest zakotwiczony w umysłach ludzi.
Ważne jest, aby pokazać dzieciom, że to nie płeć, ale osobowość decyduje o tym, jak zachowują się mężczyźni i kobiety. Należy więc indywidualnie promować zainteresowania dzieci.
Mimo że nasze społeczeństwo staje się coraz bardziej otwarte i tolerancyjne, wiele osób nadal myśli w kategoriach typowych dla płci klisz: chłopcy są fajni i silni, dziewczyny są zabiegane i ciche. Ale czy ten stereotyp nadal odnosi się do naszego dzisiejszego społeczeństwa?
Fakt, że chłopcy chcą być fajni i czasami wykazują bardzo szorstkie zachowanie, wynika jednak głównie z wychowania przez rodziców. Aby zostać zaakceptowanym w społeczeństwie, chłopcy zawsze starają się sprawiać wrażenie fajnych i ukrywać niepewność. W tym poradniku pokażemy Ci, jak psychologia wyjaśnia zjawisko fajnych chłopców.
[button]Rekomendacja książkowa redaktorów[/button]
Spis treści
1. typowy chłopak, typowa dziewczyna
Małe dzieci uczą się przez naśladowanie. Dlatego zachowania dzieci kształtowane są przede wszystkim przez rodziców, wychowawców i bliskich. Dorośli stanowią wzory do naśladowania, które dzieci chcą naśladować.
Kiedy pyta się ludzi, jacy są chłopcy, odpowiedzi są zwykle bardzo podobne. Chłopcy są fajniejsi, bardziej agresywni i kierują się testosteronem. Uwielbiają samochody, traktory i wszystko, co wiąże się z szybkością i akcją. Są lepsi z matematyki i w logicznym myśleniu zawsze przewyższają dziewczynki.
Dziewczynki natomiast rozwijają się szybciej niż chłopcy. Są spokojniejsze, bardziej skoncentrowane i pracowite. W sferze językowej są znacznie bardziej utalentowane niż chłopcy w ich klasie. Lubią bawić się lalkami i zawsze przejmują inicjatywę w zabawach typu ojciec-matka-dziecko.
Ale jak to jest, że chłopcy i dziewczynki tak bardzo się różnią? Czy różnica ta leży w naturze, czy też zachowanie to jest jedynie wpojone? W kolejnych dwóch rozdziałach chcemy przyjrzeć się bliżej tym pytaniom.
2 Fajni chłopcy spełniają stereotyp
Dojrzewanie zaczyna się coraz wcześniej
W badaniu przeprowadzonym przez amerykański instytut Pediatric Research in Office Settings (PROS) naukowcy stwierdzili, że chłopcy wchodzą dziś w okres dojrzewania od sześciu miesięcy do dwóch lat wcześniej niż kilkadziesiąt lat temu. Pierwsze zmiany fizyczne zaczynają się w średnim wieku 10,1 lat.
Czy to Struwwelpeter, Zappel-Philipp czy Suppen-Kaspar – wszystkie te historie skupiają się na chłopcu, który nie potrafi się zachować i jest źle wych owany. Wynika z tego jasno, że obraz chłopca trudnego w wychowaniu jest mocno zakorzeniony w umysłach ludzi.
W przypadku chłopcaprawie każdy rozumie, że w niektórych momentach reaguje agresywnie, a w większości sytuacji chce wyjść na fajnego. Wymówką jest zawsze: to nie wina chłopca, on jest taki z natury. Kiedy chłopcy dojrzewają do roli nastolatków, problemy zazwyczaj stają się jeszcze większe.
Fajni chłopcy to często także popisujący się w szkole. Wszystko potrafią zrobić lepiej, mają odwagę zmierzyć się z każdym zadaniem w swoim życiu i niczego się nie boją. Znany tytuł „Big Boys Don’t Cry” autorstwa Tic Tac Toe krytycznie przygląda się tej kliszy ról. Tutaj informuje się, jak chłopcy muszą się zachowywać w naszym świecie, nawet jeśli nie odpowiada to ich osobowości.
Jeśli zapytać chłopców, czy zawsze czują się fajni i silni, staje się jasne, że czasami są przytłoczeni tą rolą. Choć wewnątrz są niepewni, to na zewnątrz popisują się, by nie musieć okazywać swojej słabości.
Ciekawy wykład na ten temat znajdziecie w poniższym filmie:
Uwaga: Chłopcy często nie mają odwagi podzielić się swoimi uczuciami i problemami. Wszystkie negatywne uczucia trzymają zabutelkowane w środku. Dlatego zawsze dawaj dziecku odczuć, że okazywanie słabości i przyznawanie się do uczuć wcale nie jest krępujące.
3 Wychowanie dzieci w sposób neutralny płciowo – czy to ma sens?
Jeśli spojrzymy na cechy charakterystyczne dla danej płci z perspektywy psychologicznej, szybko okaże się, że ważną rolę odgrywa wychowanie. Oczywiście, istnieją różnice między dziewczynkami i chłopcami, które są już wrodzone. Ponieważ jednak tradycyjne wyobrażenia o płci są tak silnie zakotwiczone w naszych umysłach, nieświadomie przekazujemy je również naszym dzieciom. „Prawdziwy chłopiec nie bawi się lalkami ani nie interesuje się makijażem.
Poprzez te uprzedzenia wielu rodziców steruje swoimi dziećmi w określonym kierunku. Chłopcy nie mogą tak dobrze rozwijać swoich umiejętności językowych, ponieważ na przykład ich ojciec uważa, że mężczyźni nie mówią, tylko robią. Dziewczynki myślą, że kobiety muszą wykonywać prace domowe, ponieważ ich własny ojciec pracuje długo i matka przejmuje wszystkie te zadania.
Ważne jest,aby pokazać dzieciom, że to nie płeć, ale osobowość decyduje o tym, jak zachowują się mężczyźni i kobiety. Dlatego należy indywidualnie wspierać zainteresowania dzieci. Jeśli na przykład chłopcy są z natury bardzo żywiołowi i śmiali, rodzice powinni zachęcać do tej cechy i proponować odpowiednie sporty. Jednak zaakceptuj również sytuację, gdy dziecko jest nieco spokojniejsze i nie ma ochoty na „typowo męskie zajęcia”.
Choć nie zawsze możliwe jest wychowanie własnego dziecka w sposób neutralny pod względem płci, rodzice mogą jednak zadbać o to, by świadomie działać przeciwko stereotypom dotyczącym płci.
Wskazówka: W książce „Sprytne dziewczynki, fajni chłopcy … w szkole różnie bywają” autorka Ingrid Buschmann pokazuje wiele przykładów, jak rodzice i wychowawcy mogą najlepiej wspierać daną płeć.
4. rekomendacja książkowa zespołu redakcyjnego
- Buschmann, Ingrid (Author)