W przypadku adopcji międzynarodowej rodzice adopcyjni, oprócz wymogów niemieckich, muszą spełnić wymogi kraju pochodzenia adoptowanego dziecka.
Jeśli chcą Państwo adoptować dziecko z zagranicy, różne agencje pomogą Państwu w pomyślnym umieszczeniu dziecka w placówce.
Kiedy już będziesz miał dziecko przy sobie, niestety będziesz musiał przejść jeszcze przez kilka oficjalnych procedur, zanim będziesz mógł rozpocząć nowe życie jako mała rodzina.
Dla wielu par pragnienie posiadania dzieci i rodziny nie spełnia się w sposób naturalny. Czasami drobne zabiegi medyczne pomagają parom zostać rodzicami, ale często ta droga nie prowadzi do upragnionego sukcesu mimo niezliczonych zabiegów hormonalnych czy sztucznego zapłodnienia. Dla niektórych par alternatywą dla dziecka biologicznego może być przyjęcie dziecka „obcego” – adopcja. Należy rozróżnić adopcję krajową i międzynarodową.
W naszym artykule chcielibyśmy wyjaśnić pułapki i przeszkody związane z adopcją z zagranicy oraz zagłębić się w różnice w stosunku do adopcji krajowej, możliwe organizacje pomocowe oraz proces składania wniosków.
[button]Dalsze lektury dla rodziców adopcyjnych[/button]
Spis treści
1. adopcja krajowa a adopcja międzykrajowa
W ramach adopcji krajowej małżeństwa mogą ubiegać się o dzieci, które żyją w nieodpowiednich stosunkach opiekuńczych na terenie Niemiec i zostały usunięte z tych stosunków opiekuńczych przez właściwe urzędy ds. młodzieży lub matki albo ich opiekunów. W najrzadszych przypadkach dzieci są oddawane do adopcji bezpośredniej, ale z reguły najpierw są przekazywane rodzinom zastępczym do stałej opieki, aby następnie mogły być adoptowane – o ile rodzice biologiczni wyrażą na to zgodę. Przy adopcji wszystkie więzi prawne i rodzinne dziecka z rodzicami biologicznymi zostają zerwane i zastąpione przez więzi rodziców adopcyjnych. Dotyczy to opieki nad dzieckiem, ale także prawa spadkowego i obywatelstwa. Obowiązek opieki nad dziećmi wobec rodziców przechodzi również z rodziców naturalnych na rodziców adopcyjnych. Wniosek o przyznanie statusu rodzica zastępczego i adopcyjnego przechodzi zazwyczaj przez lokalne biura pomocy młodzieży. Tam ustala się, jakie wymagania muszą spełnić pary, aby zostać zatwierdzonym jako rodzice zastępczy lub adopcyjni.
Adopcja dziecka z zagranicy oznacza natomiast, że para (najczęściej małżeństwo) musi spełnić wszystkie wymagania, które obowiązują kandydatów do adopcji w Niemczech, a także wszystkie wymagania, które muszą być spełnione w kraju pochodzenia dziecka. Z tego powodu decyzję o kraju pochodzenia przyszłego dziecka należy podjąć bardzo wcześnie w procesie adopcyjnym, aby nie narazić się na ryzyko utraty dużej ilości czasu i pieniędzy na zbieranie „fałszywych” dokumentów lub tłumaczeń przysięgłych.
W większości krajów tylko pary małżeńskie mogą adoptować dziecko. Niektóre kraje pozwalają również na adopcję przez osoby samotne. Adopcja przez pary tej samej płci lub pary bez ślubu jest w większości krajów niedozwolona, dlatego często stosuje się tutaj praktykę, że jeden partner występuje jako samotny wnioskodawca o adopcję za granicą, a drugi partner po powrocie do Niemiec zgłasza się jako drugi rodzic i opiekun dziecka.
Skąd ma pochodzić moje dziecko i kto pomoże?
Z większości krajów (wszystkich, które ratyfikowały konwencję haską) obywatele niemieccy mogą adoptować dziecko tylko za pośrednictwem agencji licencjonowanych w Niemczech. Adopcja bezpośrednio na miejscu bez współpracy i zgody władz niemieckich jest trudna do prawie niemożliwej, a czasami nielegalna. Zatwierdzone przez państwo agencje w Niemczech mają kontakty z domami dziecka lub centralnymi biurami adopcyjnymi za granicą i pośredniczą w procesie adopcji między niemieckimi rodzicami a zagranicznymi władzami lub dziećmi.
Przy wyborze „właściwej” agencji zależy z jednej strony od tego, dla jakich krajów dostępne jest zezwolenie na umieszczenie dziecka, a z drugiej strony od tego, jak szczegółowo przebiega proces składania wniosków lub adopcji. Tutaj na pierwszy plan wysuwają się pytania o koszty, czas trwania procesu i prawdopodobieństwo sukcesu. Niektóre agencje mają wielu wnioskodawców, ale tylko kilkoro dzieci jest umieszczonych w placówkach. Inne agencje mają własnych pracowników socjalnych, którzy mogą pisać raporty społeczne o potencjalnych rodzicach, podczas gdy inne agencje odwołują się do odpowiedzialnych urzędów ds. młodzieży, co może czasami prowadzić do dłuższego czasu przetwarzania. Wspólne dla wszystkich agencji jest jednak to, że nie mogą one dać żadnych gwarancji, a na ich pracę i powodzenie umieszczenia w placówce duży wpływ mają czynniki zewnętrzne, takie jak sytuacja polityczna w kraju pochodzenia lub wymogi urzędowe. Wielu rodziców doświadczyło tego, że ich proces adopcyjny został całkowicie wstrzymany na krótko przed jego pomyślnym zakończeniem z powodu wstrząsów politycznych w kraju pochodzenia dziecka. Stres psychologiczny związany z adopcją jest często trudny do zniesienia ze względu na wiele czynników wpływających na ten proces oraz ich niepewność i zazwyczaj oznacza duże obciążenie dla partnerstwa i wszystkich zaangażowanych osób.
3 Proces składania wniosków
Kiedy już zdecydujesz się na kraj lub region świata, przechodzisz do kontaktu z różnymi agencjami adopcyjnymi. Kiedy już zdecydujesz się na agencję, odbywa się szereg rozmów i seminariów informacyjnych. Pomagają one agencji wyłowić odpowiednich rodziców z tłumu kandydatów i pomagają rodzicom pogodzić się z myślą o adopcji „obcego” dziecka. Przyszli rodzice często marzą o małych, zdrowych dzieciach, które w miarę możliwości powinny być bardzo podobne do nich. W rzeczywistości jednak dzieci, które mają być adoptowane, pochodzą z bardzo biednych i ubogich pod względem medycznym regionów świata i dlatego częściej są chore, często ciemnoskóre, a niekiedy mają za sobą traumatyczne przeżycia. Wiele można wyleczyć miłością, troską, opieką medyczną i stabilnym otoczeniem, ale nie zawsze wszystko. Rodzice powinni być wcześniej świadomi, że ryzyko związane z adopcją jest nie mniejsze niż ryzyko związane z naturalnym porodem bez diagnostyki medycznej i opieki.
4 Proces adopcyjny
Po fazie aplikacji i informacji zwykle rozpoczyna się właściwy proces adopcyjny. Rodzice zaczynają zbierać dokumenty i potwierdzenia dotyczące wszystkich możliwych dziedzin życia (wykształcenie zawodowe, zabezpieczenie finansowe, sytuacja mieszkaniowa, stan zdrowia, małżeństwo i życie rodzinne), które ostatecznie kwalifikują ich jako odpowiednich rodziców adopcyjnych z punktu widzenia władz niemieckich. Wiele z tych dokumentów jest w formie przetłumaczonej częścią dokumentów adopcyjnych kraju pochodzenia przyszłego dziecka, ale zazwyczaj wymagane są dodatkowe, czasem nietypowe dokumenty. Na przykład w przypadku adopcji z Madagaskaru musi być zaświadczenie lekarskie, że oboje rodzice adopcyjni są wolni od gruźlicy. W Nepalu rodzina jest uważana za „kompletną”, jeśli jest w niej dziewczynka i chłopiec. Dla rodziców adopcyjnych z 3 chłopcami oznacza to, że mogą adoptować dziewczynkę; rodzice z jednym dzieckiem każdej płci nie mogliby adoptować dziecka z Nepalu.
W kwestii płci czy wieku dziecka niemieccy rodzice nie mają wyboru (w przeciwieństwie np. do rosyjskich rodziców adopcyjnych), gdyż według niemieckiej opinii prawnej wybór oznacza traktowanie dziecka jak „towaru”, a więc wejście w sferę handlu ludźmi. Niemniej jednak, umieszczając dziecko, agencje i kraje pochodzenia starają się, aby warunki ramowe w pewnym stopniu odpowiadały sobie. Na przykład starają się, aby „nowe” dziecko trafiło do nowej rodziny jako najmłodsze (całe rodzeństwo jest starsze) lub aby starszym rodzicom (40 lub 45 lat) przydzielono raczej starsze dziecko ze względu na różnicę wieku.
Czas oczekiwania na pozytywne wiadomości jest zwykle bardzo trudny dla oczekujących rodziców adopcyjnych, ponieważ w przeciwieństwie do ciąży nie ma terminu porodu i zakres oczekiwania może wynosić od kilku tygodni do kilku lat. Czas oczekiwania wynika często z długotrwałych procesów formalnych, zmian w polityce lub po prostu małej liczby dzieci kwalifikujących się do umieszczenia w placówce.
5. adopcja
Kiedy w końcu wszystko się uda i rodzice adopcyjni zostaną „dopasowani” do konkretnego dziecka za granicą, może minąć jeszcze trochę czasu, zanim rodzice będą mogli po raz pierwszy odwiedzić swoje dziecko. Niektóre procesy adopcyjne umożliwiają rodzicom dopełnienie wszystkich formalności po kilkutygodniowym pobycie w kraju pochodzenia dziecka i pozwolenie na powrót z dzieckiem do Niemiec. W innych krajach z reguły nie jest to możliwe lub jest możliwe tylko wtedy, gdy rodzice są gotowi pozostać za granicą przez kilka miesięcy. Wymagania w tym zakresie należy jak najwcześniej wyjaśnić z urzędem. Rodzice często muszą wielokrotnie podróżować do kraju pochodzenia, zanim w końcu otrzymają pozwolenie na powrót z dzieckiem do domu. O ile istnieje konkretna propozycja dotycząca dziecka, pracodawcy nie mogą utrudniać ani karać za nieobecność rodziców w trakcie łączenia rodzin. Należy to jednak dokładnie wyjaśnić w każdym indywidualnym przypadku.
6. ostatecznie przybył
W pewnym momencie jest już po wszystkim i wreszcie dotarliście z dzieckiem na niemiecką ziemię. Jeśli dziecko zostało adoptowane z kraju, który ratyfikował konwencję haską, to z reguły wystarczy udać się do urzędu stanu cywilnego (ze wszystkimi dokumentami) i dziecko zostaje zarejestrowane jako dziecko rodziców adopcyjnych i obywatel niemiecki. We wszystkich innych przypadkach, zanim adopcja zostanie uznana, musi być najpierw przekształcona w prawo niemieckie, a to musi być dokonane przez niemiecki sąd. Konwersja jest konieczna, aby „niemiecka” adopcja nie pozbawiła dziecka praw, które wcześniej uzyskało wraz z adopcją w kraju pochodzenia. Proces konwersji musi być zwykle zainicjowany przez notariusza i może trwać kilka miesięcy, w zależności od sądu. W międzyczasie dziecko otrzymuje zazwyczaj nieograniczone pozwolenie na pobyt. O niemiecki akt urodzenia (ważny później przy zapisie do szkoły i innych formalnościach) można wystąpić w urzędzie stanu cywilnego I w Berlinie po uznaniu adopcji.
W sumie adopcja za granicą jest trudnym, zwykle długotrwałym procesem, co oznacza również duże obciążenie finansowe. Oprócz ogólnych kosztów adopcji (raport socjalny, opłaty za dokumenty, badania itp.) dochodzą jeszcze koszty agencyjne, opłaty za tłumaczenia i znaczne koszty podróży w przypadku adopcji za granicą. Niestety, żaden z tych wydatków nie jest odliczany od podatku, dlatego musi być finansowany w całości z majątku netto rodziny. Przy odrobinie szczęścia jednak życzenie o dziecku zostanie spełnione i rozpocznie się życie jako „rodzina”.
7. więcej informacji na temat „adopcji zagranicznej”:
Federalne Ministerstwo ds. Rodziny, Seniorów, Kobiet i Młodzieży
www.adoptivfamilien.de
http://www.adoption.de/
Federalne Biuro Sprawiedliwości
7 Dalsze informacje dla rodziców adopcyjnych
No products found.
- Wiemann, Irmela (Author)
