Przyczyny problemów z zachowaniem są wielorakie i mogą być nawet uwarunkowane genetycznie.
Karanie często pogłębia problem, przez co już i tak trudna relacja może eskalować. O tym, jak reagować na swoje dziecko, można przeczytać tutaj.
Im wcześniej zauważysz rzucające się w oczy zachowania, tym łatwiej będzie je opanować. Nie bój się szukać pomocy.
Wzależności od statystyk uważa się, że co czwarte do piątego dziecka w Niemczech ma problemy z zachowaniem. Ale co to właściwie oznacza? Jakie problemy z zachowaniem występują u dzieci i jak można je rozpoznać?
W naszym poradniku zagłębiamy się w różne formy. Dowiesz się, jakie masz możliwości jako rodzice, aby pomóc swoim dzieciom.
Ponadto omawiamy konsekwencje nieleczonych problemów behawioralnych i pokazujemy, w jakich przypadkach leczenie jest absolutnie konieczne.
[button]Dalsza literatura na ten temat[/button]
Spis treści
1. nadmierne wymagania prowadzą do problemów behawioralnych
Problemy behawioralne u dzieci często wynikają z nadmiernego obciążenia stawianymi im wymaganiami. Przyczyn zachowań przekornych można doszukiwać się w różnych obszarach i zazwyczaj nie można ich jednoznacznie przypisać do jednego konkretnego kierunku.
Przyczyny leżą na przykład w:
- czynnikach genetycznych
- nierozpoznana niepełnosprawność
- choroby, które nie zostały dostatecznie wyleczone
- niedożywienie
- brak uwagi ze strony rodziców i/lub opiekunów
- samotność
- brak lub częsta zmiana osób przywiązanych
- traumatyczne przeżycia
uzasadnione.
Lista ta nie jest w żadnym wypadku wyczerpująca. Służy zatem jedynie wyjaśnieniu, że wiele zaburzeń zachowania można przypisać więcej niż jednej przyczynie.
Agresywne i bardzo dominujące zachowanie wobec dziecka może być również szkodliwe.
n jak nadopiekuńczość ze strony niektórych rodziców helikopterów.
Odrzucenie dziecka ma trwały wpływ na jego rozwój i może prowadzić do agresji i wielu innych problemów psychologicznych. Podobnie zbyt duża kontrola uniemożliwia dziecku samodzielny rozwój. Wielu rodziców często nie zdaje sobie sprawy, że odbierając dziecku wszystkie zadania, nie robią mu nic dobrego.
Częstymi konsekwencjami są:
- niska samoocena
- brak samokontroli
- trudności w przystosowaniu się
- słaba lub nieistniejąca chęć do nauki
Choroby psychiczne mogą objawiać się również fizycznie. O ile nerwowe dolegliwości, takie jak obgryzanie paznokci czy nocne enurezy, można często rozwiązać za pomocą rozmów w znajomym gronie, o tyle w przypadku poważnych problemów, takich jak zachowania samookaleczające, rodzice powinni jak najszybciej szukać profesjonalnej pomocy z zewnątrz.
2. problemy behawioralne u dzieci – czy to jeszcze normalne?
Pojęcie normalności nie jest łatwe do zdefiniowania. Ostatecznie każde zaburzenie można sklasyfikować jako odchylenie od zachowania większości dzieci. Jednak każde dziecko od czasu do czasu w ciągu swojego życia będzie wykazywało rzucające się w oczy cechy, które budzą podejrzenia o zaburzenia psychiczne.
Kiedy jednak dziecko rzuca się w oczy pod względem behawioralnym? Na to pytanie można ostatecznie odpowiedzieć tylko poprzez porównanie z zachowaniem innych dzieci w tym samym wieku.
Każdemu dziecku zdarza się zły dzień. Nie oznacza to od razu, że jest ono przygnębione. Z reguły jednak nastrój zmienia się stosunkowo szybko, więc smutek przeżywany przez kilka dni, a nawet tygodni stanowi wyraźną wskazówkę, że na barkach dziecka ciążą problemy psychologiczne.
Kiedy jednak pojawiają się pewne objawy, należy zwrócić baczną uwagę na to, czy dane zachowanie jest wyjątkiem, czy też staje się trwałym problemem.
W ten sposób
- Agresja
- niedojrzałość
- skrajna nieśmiałość
- jak również silne lęki
stanowią wskazówkę, że konieczne jest podjęcie działań naprawczych.
Wskazówka: Częste lub powtarzające się niedostosowane zachowania wskazują na zaburzenia społeczne lub emocjonalne.
Za pomocą arkusza obserwacji można robić notatki, aby we wczesnym stadium wykluczyć zaburzenia takie jak ADHD lub autyzm.
3. szukać pomocy na wczesnym etapie
Wielu rodziców uważa, że problemy z zachowaniem u dzieci wynikają z nieodpowiedniego lub złego wychowania. Z pewnością istnieją formy zaburzeń zachowania, w których wychowanie odgrywa pewną rolę. Jednak w żadnym wypadku nie jest tak zawsze, dlatego jako rodzic nie powinieneś zwlekać z szukaniem pomocy u specjalistów.
Poniższe instytucje oferują Państwu pomoc w wyjaśnieniu wszelkich pytań dotyczących zdrowia dziecka:
- pediatrzy
- Urzędy ds. młodzieży
- Poradnie rodzinne
- Psychologowie dzieci i młodzieży
W przypadku zdiagnozowania zaburzeń zachowania podczas wizyty u psychologa lub pediatry, terapia behawioralna może pomóc w ich opanowaniu.
W przypadku ciężkich zaburzeń osobowości możliwa jest również psychoterapia z zastosowaniem leków. Dotyczy to jednak tylko bardzo niewielu dzieci i młodzieży, dlatego rodzice nie powinni obawiać się zasięgnąć porady z odpowiedniego źródła.
4. reakcje na zachowania niedostosowane
Nie tak łatwo jest prawidłowo zareagować, gdy własne dziecko nagle zachowuje się w dziwny i nietypowy sposób.
Jednak kilka zasad, którymi możesz się kierować w trudnej sytuacji, powinno pomóc Ci rozluźnić sytuację:
- Unikaj karania i łajania: Z reguły przymus prowadzi do dalszej eskalacji sytuacji.
- Okazuj zrozumienie: gdy tylko dziecko poczuje, że poświęcasz mu czas i reagujesz na jego uczucia, zauważysz, że następuje otwarcie. W zależności od tego, jak napięte są już relacje, może to wymagać dużo czasu i cierpliwości.
- Zachowaj spokój: Nawet jeśli jest to trudne, to im mniej pozwalasz sobie na złość, tym szybciej dzieci tracą chęć wbicia cię w ścianę. W ten sposób dosłownie zabierasz wiatr z żagli dziecka, ponieważ prawdziwy cel nie może już zostać osiągnięty.
- Budowanie pewności siebie: Dzieci muszą nauczyć się iść przez świat otwarcie i z pewnością siebie. Bądź sam wzorem do naśladowania i okazuj jak najmniej strachu wobec swoich dzieci. W razie potrzeby pomagaj dziecku w zadaniach. Jeśli jednak zauważysz, że działa ono bez Twojej pomocy, pozwól dziecku na aktywność, aby miało poczucie osiągnięcia.
5 Dalsze lektury na ten temat
- Frohlich-Gildhoff, Klaus (Author)
- Krenz, Armin (Author)
