Kiedy dzieci od czwartego roku życia regularnie wypróżniają się w miejscach do tego nieprzeznaczonych, nazywa się to enkopresją. W Niemczech dolegliwość ta dotyczy około 1,5% dzieci.
Podobnie jak moczenie nocne, enuresis może mieć zarówno przyczyny fizyczne, jak i psychiczne. Nadmierne rozciągnięcie odbytu prowadzi do kopresji przelewowej.
Jeśli dziecko cierpi na encopresis, należy koniecznie skonsultować się z pediatrą. Po wyjaśnieniu przyczyn ulgę może przynieść specjalny trening jelit.
[button] Further reading on encopresis [/button]
Najpóźniej od około trzeciego do czwartego roku życia dzieci uczą się kontrolować swoje wypróżnienia, dzięki czemu mogą obejść się bez pieluszki. Jeśli jednak dziecko cierpi na enkopresję, dochodzi do regularnej, mimowolnej lub dobrowolnej defekacji.
Aby lepiej zrozumieć temat, przyjrzymy się poniżej przyczynom i objawom enkopresji. Następnie zapoznamy Cię z najczęściej stosowanymi metodami terapii.
Spis treści
1. encopresis odnosi się do dobrowolnej lub mimowolnej defekacji u dzieci.
Z czasem dzieci uczą się nie robić kupy w pieluszce, ale chodzić do toalety. W większości przypadków nauka czystości przebiega bezproblemowo. Przeciętnie kontrola nad pęcherzem i jelitami ustala się w wieku około dwóch do trzech lat.
Jednak niektóre dzieci nadal wypróżniają się w wieku czterech lub pięciu lat. Może to być zamierzone lub niezamierzone. W obu przypadkach może to być encopresis. W ICD-10, Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, nieorganiczna enkopresja charakteryzuje się powtarzającą się defekacją, samowolną lub mimowolną.
Wyróżnia się jednak następujące dwie formy:
- Defekacja pierwotna: Występuje u dzieci powyżej trzeciego roku życia, które w ciągu swojego życia nie nauczyły się jeszcze kontrolować swoich wypróżnień.
- Defekacjawtórna: Dotknięte dzieci wypróżniają się ponownie, mimo że wcześniej były czyste.
Wsumie około 1,5 % dzieci w Niemczech cierpi na encopresis. Uderzające jest to, że chłopcy cierpią na to zaburzenie około trzy do czterech razy częściej niż dziewczynki. Jedna trzecia dzieci dotkniętych enkopresją ma również do czynienia z enuresis (moczenie się). Według ekspertów dzieje się tak dlatego, że kał naciska na pęcherz, powodując jego opróżnienie.
Uwiększości dzieci objawy zaczynają się już w okresie niemowlęcym. Aby móc rozpocząć odpowiednią terapię, należy dotrzeć do przyczyn. W następnym rozdziale dowiesz się, jakie przyczyny są możliwe.
Najczęstszą przyczyną jest dysfunkcja fizyczna.
Jeśli chodzi o przyczyny, należy najpierw wyróżnić dwie następujące formy:
- Encopresis retencyjne (ang. Retentive encopresis)
- Nieretencyjne powstrzymywanie się od picia.
Z enkopresją wsteczną mamy do czynienia,gdy przyczyną jest przewlekłe zaparcie. Ta dysfunkcja fizyczna dotyczy około 80 do 95% dzieci.
Ponieważ w jelicie tworzy się twardy stolec, dzieci uważają, że opróżnianie jelit jest bardzo bolesne. Strach przed defekacją z kolei powoduje, że dzieci wstrzymują stolec. W ten sposób powstaje błędne koło, które trudno przerwać. Dodatkowo dochodzi do uszkodzenia ścian jelita. W efekcie powstaje tak zwana kopresja przelewowa.
Błędne koło, które towarzyszy przewlekłym zaparciom, wpływa również na zdrowie psychiczne pacjentów. To również wyjaśnia, dlaczego 30-50% dotkniętych tym problemem dzieci wykazuje nieprawidłowości psychologiczne.
Nieretencyjna enkopresja ma zazwyczaj przyczyny czysto psychologiczne i występuje bez zaparcia. Chociaż dzieci mają regularne i normalne wypróżnienia, wypróżniają się pomiędzy nimi. Problem może być spowodowany przez okoliczności zewnętrzne lub wewnętrzne konflikty. Na przykład niektóre dzieci są przytłoczone przeprowadzką, nowym rodzeństwem lub rozstaniem rodziców.
Jeśli defekacja występuje u dzieci szkolnych, przyczynami mogą być zmiana szkoły lub inne problemy w szkole.
3. zdiagnozować enkopresję u pediatry
Zawsze należy skonsultować tego typu zaburzenia z pediatrą lub lekarzem zajmującym się młodzieżą. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy defekacja występuje co najmniej raz w miesiącu.
Lekarz najpierw przeprowadzi badanie fizyczne. Poprzez palpację górnej i dolnej części brzucha pediatra może stwierdzić, czy w jelicie znajduje się twardy kał. Dodatkowo może być wykonane badanie ultrasonograficzne. Aby wykluczyć infekcje, próbka stolca jest badana w laboratorium.
Wcelu postawienia ostatecznej diagnozy lekarz poprosi Cię również o wypełnienie kwestionariusza. Będzie on zawierał pytania dotyczące nawyków żywieniowych i picia, a także częstotliwości wypróżnień.
Dopiero po postawieniu diagnozy enkopresji można rozpocząć odpowiednie leczenie.
4. Leczenie defekacji za pomocą specjalnego treningu jelitowego
Leczenie encopresis za pomocą kwiatów Bacha
Wiele chorób leczy się obecnie środkami homeopatycznymi. Według homeopatów esencje Sacreah powinny pomóc przy enuresis. Najlepiej zasięgnąć porady u odpowiedniego specjalisty.
Jeśli jest to zaburzenie czynnościowe, najważniejsze jest przyzwyczajenie dziecka do normalnego wypróżniania. W tym celu należy posadzić dziecko na toalecie na około pięć do dziesięciu minut po każdym posiłku. Gdy tylko kał zostanie oddany, należy odnotować to w specjalnym kalendarzu. Można również wprowadzić nagrody, aby zmotywować dziecko. Treningi jelitowe można również kontynuować w świetlicy. W tym przypadku należy poinformować o tym nauczycieli prowadzących.
Jeślidziecko cierpi na zaparcia, konieczne jest dodatkowe leczenie lekami. Dzięki nim woda w jelitach zostaje związana, a kał staje się bardziej miękki. Ważne jest również zwiększenie dziennej ilości picia. Dodatkowo należy zadbać o to, aby dziecko spożywało dużo błonnika pokarmowego.
Jeśli za wypróżnianie się odpowiadają przyczyny psychologiczne, warto skonsultować się z psychologiem. Dzięki terapii w psychiatrii dziecięcej i młodzieżowej dzieci uczą się radzić sobie ze swoimi zmartwieniami i lękami.
5 Dalsza literatura dotycząca encopresis
- Hussong, Justine (Author)
- Wille, A. (Author)