Mimo, że obecnie większość ludzi przyjmuje, że każde dziecko ma prawo do wychowania bez przemocy, to niestety nadal są rodzice, którzy fizycznie karzą swoje dziecko.
Nie tylko kary cielesne są postrzegane jako przemoc w rodzicielstwie. Obnażanie dziecka czy przemoc słowna to również absolutne tabu.
Wychowanie oparte na przemocy ma ogromny wpływ na psychikę dziecka i może oddziaływać na nie przez całe życie.
Wychowanie bez przemocy jest w Niemczech zagwarantowane prawnie. Czyli właściwie rodzice nie mogą już bić swoich dzieci. Ale jak to właściwie wygląda? Dlaczego przemoc w wychowaniu jest tak problematyczna?
W naszym artykule chcielibyśmy krótko opisać sytuację prawną i wyjaśnić, dlaczego wychowywanie dzieci bez przemocy fizycznej jest łatwiejsze również dla rodziców.
Ponadto zagłębimy się w to, jakie masz opcje, jeśli osoby z Twojego otoczenia nie respektują prawa do wychowania bez przemocy.
[button]Dalsza literatura na ten temat[/button]
Spis treści
1. każde dziecko ma prawo do wychowania bez przemocy
Przemoc wobec dzieci w kontekście wychowania jest od 2000 roku ustawowo zakazana. Odpowiednia regulacja znajduje się w.
§1631 BGB (niemieckiego kodeksu cywilnego). Przepis BGB nie dotyczy wyłącznie klasycznego przypadku, w którym rodzice biją swoje dzieci. Prawa dzieci obejmują raczej trzy następujące obszary:
- karanie fizyczne
- znęcanie się psychiczne
- inne poniżające środki
Nawet jeśli większość społeczeństwa odrzuca przemoc wobec dzieci, liczne badania pokazują, że wychowanie bez przemocy jest dalekie od reguły.
Jeśli w rodzinie występują reakcje opozycyjne i konflikty, to często kończą się one przemocą fizyczną.
W wielu przypadkach wystarczy tylko klaps w pupę. Jednak nawet ten środek prowadzi do zmiany relacji między rodzicami i dziećmi.
2. przemoc nie jest rozwiązaniem
Życie z dziećmi nie zawsze jest łatwe. Co jakiś czas każdy rodzic osiąga swoje granice. Jednak ci, którzy mają skłonność do agresji w sytuacjach ekstremalnych i wyżywają się na swoich dzieciach, tylko pogarszają sytuację.
Najważniejszą więzią między rodzicami a dziećmi jest wspólna podstawa zaufania. Nawet jeden cios, policzek czy poklepanie po pupie może przerwać tę niewidzialną więź.
Dla małych dzieci świat jest jeszcze czarno-biały. Wielka radość szybko rozpływa się w powietrzu, jeśli coś nie wychodzi zgodnie z życzeniem. Po radosnym entuzjazmie następuje zbesztanie lub tantra.
Nawet jeśli może to być niezwykle wyczerpujące, a nerwy nie są równie mocne każdego dnia, zawsze należy starać się pomóc dziecku słowami.
Rada: Działaj konsekwentnie. W ten sposób dzieci uczą się oceniać Twoje zachowanie. Z reguły napady złości kończą się samoistnie po kilku minutach.
3. wychowanie bez przemocy stosuje się kompleksowo
Z pewnością w kontekście wychowania dzieci istnieje wiele różnych poglądów. Dla niektórych rodziców ważne są jasne zasady i wyraźna struktura władzy, podczas gdy inni rodzice generalnie odrzucają kary i stawiają na pierwszym miejscu swobodny rozwój osobowości dziecka.
Niezależnie od tego, który styl wychowawczy preferujesz, w wychowaniu nie ma miejsca na przemoc. W rzeczywistości nawet uderzenie w pośladek jest uważane za uszkodzenie ciała w rozumieniu § 223 StGB i może być ścigane.
Jednak nie tylko klapsy, które bezpośrednio wpływają na zdrowie dziecka są zabronione, ale także wszelkie środki, które mogą spowodować szkody psychiczne.
W praktyce nie oznacza to oczywiście, że należy pozwolić dziecku na wszystko. Ważne są raczej wyraźne granice i zasady, aby nadać dzieciom pewną strukturę.
Poniższe środki nie są jednak zgodne z rodzicielstwem bez przemocy:
- Ośmieszanie przy innych (czy to przy dzieciach, czy przy dorosłych).
- Zastraszanie poprzez grożenie przemocą fizyczną
- lekceważenie dzieci („jesteś do niczego”, „i tak ci się nie uda”, „gdybym tylko cię nie miał” to zdania, których żadne dziecko nie powinno słyszeć)
- Pozostawianie dzieci samych w domu (bez nadzoru, zaniedbanie)
- Wykorzystywanie bezradności dziecka
- Wykorzystywanie dzieci do własnych interesów (często jako zabawka w parach w separacji)
Przemoc psychiczna jest niestety bardzo trudna do uchwycenia, ale też pozostawia liczne blizny na duszy dziecka.
4 Co przemoc robi z dzieciństwem
Dzieci, które we wczesnym wieku zetknęły się z przemocą fizyczną lub zaniedbaniem emocjonalnym, cierpią zwykle nie tylko w dzieciństwie, ale także przez całe późniejsze życie mają trudności w angażowaniu się w inne związki.
Na początku wiele dzieci reaguje poczuciem winy, ponieważ czują się odpowiedzialne za gwałtowny wybuch rodziców. Dość automatycznie cierpi na tym ich poczucie własnej wartości. Niektóre dzieci mocno się wycofują, inne reagują gniewem i agresją.
Inne dzieci są bite, ponieważ rodzice przyzwyczaili je do stosowania przemocy w domu. Niepokój wewnętrzny, problemy ze snem lub moczenie nocne w wieku szkolnym to tylko niektóre z możliwości wywołania przemocy fizycznej i psychicznej.Niestety wyniki badań pokazują wielokrotnie, że zwłaszcza rodzice, którzy sami doświadczyli przemocy w dzieciństwie, częściej uciekają się do przemocy w wychowaniu.
Jeśli ochrona dziecka zostanie podeptana i nie chodzi już tylko o okazjonalne uderzenie w twarz, ale o systematyczne znęcanie się przez wiele lat, to normalne życie jest prawie nie do pomyślenia.
Osoby dotknięte przemocą opowiadają o swoich traumatycznych przeżyciach z dzieciństwa zazwyczaj w kontekście wieloletniej psychoterapii.
Uwaga: Jeśli w świetlicy lub szkole rozpoznacie Państwo u dziecka oznaki przemocy, nie wahajcie się wezwać władz publicznych. Dzieci zagrożone są zależne od pomocy z zewnątrz, ponieważ żadne dziecko nie jest w stanie uwolnić się samo.
5. Wskazówki dotyczące wychowania wolnego od przemocy
Mimo że doświadczenia kształtują każdego człowieka i sprawiają, że jest tym, kim jest dzisiaj, zawsze istnieją sposoby, by pracować nad sobą. Jeśli raz omsknęła Ci się ręka, z pewnością nie oznacza to końca relacji z dzieckiem.
Jednak to od Ciebie zależy, jak poradzisz sobie z trudnymi sytuacjami w przyszłości i czy uda Ci się od tej pory skupić na rodzicielstwie bez przemocy.
Zadaj sobie pytanie o siebie i swoje zachowanie, aby uświadomić sobie, że przemoc nie jest rozwiązaniem. Poniższe pytania powinny pomóc Ci dowiedzieć się, co tak naprawdę jest problemem stojącym za przemocą:
- Dlaczego uderzam? W jakich momentach reaguję ze szczególną surowością?
- Czy moje dziecko jest szczególnie trudne? I czy bicie rozwiązuje problem?
- Czy mam poczucie winy po wybuchu przemocy?
Każdy z nas jest czasem przytłoczony i nie ma wstydu przyznać się do tego przed samym sobą. Jednak nie pozwól sobie na wyładowanie tych uczuć na dziecku.
Zamiast tego należy zwrócić się o fachową pomoc. Istnieją liczne kontakty, do których można się zwrócić, nie narażając się na ocenę.
Tutaj można bezpośrednio wyszukać poradnie Agencji Ochrony Dziecka w swojej okolicy.
Rada: Rozmowa i aktywne słuchanie są kluczem do komunikacji. Pokaż dziecku, jeśli jakieś zachowanie sprawiło Ci przykrość, ale pozostań sprawiedliwy i postaraj się zrozumieć punkt widzenia dziecka.
6. dalsza literatura na ten temat
- Rosenberg PhD, Marshall B. (Author)
- Cohen, Grace (Author)
- Fitz-Gibbon, Andrew (Author)