W tej koncepcji bardzo ważne są potrzeby dzieci.
W podejściu sytuacyjnym nauka odbywa się poprzez kluczowe sytuacje.
Celem podejścia jest promowanie niezależności.
W dziedzinie wychowania istnieje wiele różnych koncepcji, które malują różny obraz dziecka. Rola wychowawcy jest zawsze różna.
W naszym poradniku na temat podejścia sytuacyjnego zagłębiamy się w genezę i wyjaśniamy zasady, które są stosowane w wielu świetlicach.
[button]Dalsza literatura na ten temat[/button]
Spis treści
1. potrzeby dzieci wyznaczają rytm dnia
Jürgen Zimmer uważany jest za twórcę koncepcji pedagogicznej podejścia sytuacyjnego. Jej geneza sięga początku lat 70. ubiegłego wieku. Wówczas wielu rodziców zdało sobie sprawę z tego, że nie wystarczy pozwolić dzieciom po prostu odsiedzieć swoje w przedszkolu. Raczej intensywne wsparcie powinno mieć miejsce już w pierwszych latach życia.
W przeciwieństwie do pedagogiki autorytarnej, która skupiała się na uporczywym przekazywaniu wiedzy, podejście sytuacyjne charakteryzuje się skupieniem na indywidualności każdego dziecka.
Cele tego typu pedagogiki to raczej wychowanie dzieci do samodzielnego działania. Jednocześnie dużą rolę odgrywa idea wzajemnego uwzględniania życzeń i potrzeb otoczenia.
Po tragicznej historii II wojny światowej, którą wielu dorosłych na początku lat 70. jeszcze bardzo dobrze pamiętało, Jürgen Zimmermann określa samo podejście sytuacyjne jako zaproszenie do zaangażowania się w życie.
Zasadniczo podejście sytuacyjne jest więc zorientowane na życzenia dzieci. Są one aktywnie zaangażowane w planowanie dnia, aby mogły uczyć się tego, co je w danej chwili interesuje.
Zadania wychowawcy mogą być zatem bardzo zróżnicowane, ponieważ ciągle pojawiają się nowe pomysły.
Zasadniczo koncepcja ta zmierza do trzech obszarów
- autonomii,
- solidarność,
- i kompetencji
z. Przed wychowawcami stoi wymagające zadanie ciągłego tworzenia zróżnicowanych sytuacji życiowych, w których dzieci mogą się rozwijać.
2. przykłady realizacji podejścia sytuacyjnego w praktyce
Podejście sytuacyjne i podejście sytuacyjne:
Obie koncepcje są bardzo podobne, choć podejście sytuacyjne kładzie większy nacisk na radzenie sobie z przeszłością.
Więcej informacji na temat podobieństw i różnic można znaleźć na stronie Instytutu Podejścia Sytuacyjnego.
Ponieważ praca w Kicie jest w dużym stopniu zorientowana na aktualne potrzeby dzieci, nie ma tu stałych planów tygodniowych ani zaplanowanych serii lekcji.
Zwolennicy podejścia sytuacyjnego widzą raczej swoje zadanie jako wspieranie dzieci w ich nauce.
Kiedy zaczyna się wiosna, trawa rośnie, a drzewa nagle znów się zielenią, dobrym pomysłem jest lekcja o budzącej się do życia przyrodzie. W celu zauważenia zmiany uprawia się na przykład same rośliny lub obserwuje ich rozwój.
Jeśli ślimak przykuje uwagę dziecka, to zadaniem wychowawcy jest wykorzystanie tego momentu do pobudzenia zainteresowania. W grupie można na przykład omówić, co dzieci wiedzą już o ślimaku. Jakie inne obszary są dla nich interesujące? Czym żywią się ślimaki? Czy ślimaki mają wrogów? Kiedy najczęściej widuje się ślimaki? Dlaczego niektóre ślimaki mają dom, a inne nie?
Z codziennych sytuacji można szybko stworzyć projekt.
Jeśli natomiast zainteresowanie nie jest tak duże, jak się spodziewaliśmy, zasady podejścia sytuacyjnego nakazują nam zawsze elastycznie reagować i odpowiadać na nowe pomysły dzieci.
W kontekście codziennej pracy decydującą rolę odgrywają doświadczenia w rodzinach. Dzięki szczegółowej analizie wychowawcy starają się stworzyć nowe sytuacje kluczowe. Mają one na celu pomóc dzieciom lepiej stawić czoła trudnym i złożonym wyzwaniom.
3. podejście sytuacyjne jest stosowane na wiele sposobów
Większość przedszkoli, świetlic czy żłobków przynajmniej częściowo stosuje podejście sytuacyjne. Dzieci są zachęcane do aktywnego uczestnictwa w życiu i kształtowania własnej codzienności.
Jedną z cech dzisiejszych przedszkoli jest to, że uwzględnia się życzenia dzieci i nie realizuje się uparcie programu, który nie odpowiada potrzebom dzieci.
W ten sposób starsze dzieci mogą udzielać wskazówek młodszym dzieciom, a nieco starsze przedszkolaki mogą stanowić wzór do naśladowania.
Nauczycielki zawsze wspierają dzieci w ich drodze do samodzielności.
Dzieci niepełnosprawnych nie należy również wykluczać, lecz zapewnić im miejsce w społeczności.
Krytyka koncepcji podejścia sytuacyjnego opiera się najczęściej na tym, że na pierwszy plan wysuwają się tylko pojedyncze projekty. W niektórych przypadkach zbyt mało uwagi poświęca się ciągłemu rozwojowi języka.
Ten aspekt wynika jednak nie tyle z wadliwej koncepcji, co z braku wykwalifikowanej kadry w przedszkolu.
4 Dalsza literatura przedmiotu.
- Bicherl, Karola (Author)
