Na podstawie obrazu dziecka dopasowywana jest koncepcja świetlicy lub odpowiedni styl wychowawczy rodziców.
Nie, ponieważ to właśnie on odróżnia od siebie wiele koncepcji wychowawczych. W międzyczasie jednak różnica między najczęściej stosowanymi w praktyce metodami wychowawczymi a związanym z nimi obrazem dziecka stała się dość mała.
To jest właśnie pytanie, które od lat nurtuje badaczy. Obecnie panuje powszechna zgoda co do tego, że dzieci mogą podejmować samodzielne decyzje, ale też powinny być od czasu do czasu w sposób ukierunkowany brane za rękę.
Czy zastanawialiście się kiedyś nad tym, co widzicie, gdy widzicie dziecko? Obraz dziecka to pojęcie pedagogiczne, które jest ważnym budulcem, zwłaszcza w świetlicy.
W tym artykule wyjaśnimy, co oznacza ten techniczny termin z dziedziny pedagogiki i jakie obrazy są powszechnie stosowane. Różne poglądy nie są jednak rzadkością w kontekście różnych modeli edukacyjnych w przedszkolu.
[Literatura na temat pojęć edukacyjnych [/button]
Spis treści
1. kamień nieociosany lub ziarno – dwa przestarzałe poglądy
Rodzice i wychowawcy często bardzo różnie postrzegają dzieci. Koncepcje, które widzą dziecko jako nieociosany kamień, są jednak obecnie raczej rzadkie.
U podstaw tej zasady leży pogląd, że dzieci rodzą się z natury niedojrzałe i kształtują się dopiero poprzez edukację.
Dlatego tylko dzięki edukacji te delikatne małe istoty powinny stać się niezależnymi myślicielami.
Edukacja jest więc uważana za niezbędną do osiągnięcia tego celu. Jednakże wychowawcy i rodzice mają ogromną władzę, która jest znacznie przeceniana.
Ponadto dzieci nie powinny być formowane, lecz rozwijać się zgodnie z własną osobowością, która jest obecna już od początku. Oczywiście, imprinting i wychowanie nadal odgrywają ważną rolę.
Jednak według dzisiejszych standardów obraz dziecka jest mniej negatywny i przypisuje nawet małym dzieciom wyższy stopień samodzielnego myślenia i działania.
Również model kontrastowy, według którego dzieci rozwijają się swobodnie bez ingerencji dorosłych, jest dziś postrzegany raczej krytycznie.
W tym przypadku wychowawcy mieliby zaskakująco mało do roboty, a ich wpływ byłby znikomy.
Nawet jeśli obraz dziecka nadal znacznie różni się w zależności od świetlicy, to prawie każda koncepcja porusza się w przedziale pomiędzy tymi dwoma skrajnościami.
Środowisko, wychowanie i dyspozycje genetyczne decydują o tym, w jakim stopniu dziecko rozwija się w dojrzałego dorosłego.
2 Różne podejścia oparte na podobnym obrazie dziecka
Niestety, nie ma jednolitej definicji w odniesieniu do obrazu dziecka. Prawie każdy pedagog ma nieco inne zdanie na temat tego, jakie zdolności dzieci już posiadają, a w jakich obszarach edukacja osiąga swoje granice.
W ramach edukacji Montessori obowiązuje na przykład zasada wspierania dzieci w samodzielnym odkrywaniu rzeczy.
Obraz dziecka jest więc zorientowany na bardziej swobodne myślenie.
W tych ramach wychowawcy stają się towarzyszami i udzielają konkretnej pomocy, gdy wydaje się to konieczne.
Podobnie jest w ramach pedagogiki Reggio, gdzie dziecko jest postrzegane jako istota odpowiedzialna. W tym kontekście dzieci są zaangażowane w procesy decyzyjne na wczesnym etapie i mogą swobodnie wybierać, czy chcą podjąć pewne działania, czy też nie.
Również tutaj wychowawcy postrzegają siebie bardziej jako towarzyszy na drodze życia. Aspekt obserwacji ma więc szczególne znaczenie.
Z kolei w kontekście podejścia sytuacyjnego dzieci powinny nauczyć się poruszać(autonomicznie) w określonym kierunku poprzez celowo wywołane sytuacje.
Podejście to jest jednak znacznie bardziej ukierunkowane. 3.
3. koncentracja na indywidualnej osobowości dziecka
Konwencja ONZ o prawach dziecka
Tak jak dorośli, dzieci mają swoje prawa. Zostały one określone w Konwencji ONZ o Prawach Dziecka. W tym kontekście szczególne znaczenie ma prawo do wczesnej edukacji dziecka.
Dlatego temat ten jest ważnym elementem koncepcji edukacyjnej ustalonej przez przedszkole.
Bez względu na to, jaki model edukacyjny osobiście preferujesz, zawsze należy skupić się na rozwoju własnej osobowości.
Podczas gdy z pewnością należy wziąć dziecko za rękę raz w okresie osiedlania się w przedszkolu, to przez lata ważne jest również, aby dać dzieciom pewną swobodę w rozwijaniu samodzielnych pomysłów i twórczym zajęciu.
Jest to jednak możliwe tylko w odpowiednim środowisku nauczania, gdzie dzieci mają różne możliwości uczenia się.
Dlatego zawsze staraj się zachęcać dzieci do samodzielnej edukacji. Prędzej czy później po prostu nie da się już brać dzieci za rękę.
W tym momencie radość z nauki powinna być nadal obecna, aby nie stracić z oczu właściwego celu prawie wszystkich koncepcji, którym jest osiągnięcie pewnego poziomu wykształcenia.
Wychowawcy i rodzice zawsze stanowią wzór do naśladowania, bo chociaż dzieci uczą się do pewnego stopnia aktywnie, to jednak uczą się też wielu rzeczy od dorosłych i same stosują te aspekty w praktyce.
Wskazówka: Jeśli dasz dzieciom zaufanie, wzmocnisz ich pewność siebie w młodym wieku i pomożesz im podjąć nowe zadania.
Film na temat wizerunku dziecka, w którym pokrótce przeanalizowano różne aspekty, można znaleźć tutaj:
