U jej podstaw leży docenienie pluralizmu społeczeństwa na wszystkich poziomach i nie czynienie z różnic problemu.
Nie, każde dziecko odgrywa ważną rolę i powinno być wspierane. Dotyczy to wszystkich obszarów, w których dziecko potrzebuje wsparcia.
Niestety, teoria często znacznie odbiega od praktycznej realizacji. Podejścia, które same w sobie mają sens, często są wdrażane tylko w sposób nieodpowiedni.
Terminy inkluzja i pedagogika włączająca coraz częściej pojawiają się w teorii i praktyce. Pedagogika włączająca skupia się nie tylko na włączaniu dzieci z niepełnosprawnością do grupy klasowej, ale także na tworzeniu normatywnej miary akceptacji i rezygnacji z pojęcia normalności. W niniejszym artykule można przeczytać o celach tego podejścia i wyzwaniach, jakie stawia ono w praktyce.
[button]Dalsze lektury na ten temat[/button]
Spis treści
1. znaczenie edukacji włączającej
Edukacja włączająca zajmuje się tym, co łączy wszystkich ludzi. Nawet jeśli dziecko nie widzi prawidłowo, ma problemy z chodzeniem lub jest uzależnione od pomocy w życiu codziennym, nie oznacza to w żaden sposób, że zabawa z innymi dziećmi w przedszkolu czy szkole podstawowej nie może się udać.
Dostrzeganie różnic jest ważne i cenne. Są one kluczowe dla różnorodności społeczeństwa. Jeśli dzieci uczą się tego już w przedszkolu, w dorosłym życiu pojawia się mniej pytań dotyczących postępowania z osobami niepełnosprawnymi.
Naturalne staje się raczej zaakceptowanie pewnych osobliwości i nie czynienie z nich stałego tematu do dyskusji.
Różnice między ludźmi mogą dotyczyć wielu różnych poziomów zgodnie z definicją edukacji włączającej. Nie tylko niepełnosprawność fizyczna czy umysłowa, ale także inny kolor skóry, język obcy, jak również odmienne tło kulturowe sprawiają, że konieczne jest zajęcie się różnymi obliczami każdego dziecka.
Przy bliższym przyjrzeniu się można zauważyć, że dzieci w przedszkolu zadają pytania, ale prawie nie wykazują odrzucenia inności. Na przykład, jeśli dziecko nie może chodzić, to i tak jest dobrym partnerem do wielu zabaw.
W gruncie rzeczy metody edukacji włączającej skupiają się na docenianiu różnorodności. Normalność jest po prostu w tym kontekście nieco inaczej definiowana.
2. jak najlepsze wsparcie dla każdego dziecka – to cele edukacji włączającej
Edukacja włączająca polega na oddaniu sprawiedliwości każdemu dziecku. Dzieci ze specjalnymi potrzebami nie powinny otrzymywać jak najbardziej normalnej edukacji, ale raczej poprzez pewne oferty odnaleźć się w grupie innych dzieci w najlepszy możliwy sposób.
Ważne jest, aby nie skupiać się tylko na dzieciach niepełnosprawnych. Każde dziecko ma szczególne cechy, które należy wziąć pod uwagę. Niektóre dzieci są szczególnie egoistyczne, inne nieśmiałe, a jeszcze inne bardzo boją się aktywności fizycznej. Również język jest dla wielu dzieci na początku wielkim wyzwaniem.
Wszystkie te indywidualne aspekty odgrywają decydującą rolę, jeśli chodzi o stosowanie pedagogiki integracyjnej w przedszkolu. Celem różnych metod jest zawsze to, aby każde dziecko mogło zrealizować swój pełny potencjał. Nie ma tu dostosowania jednostki do systemu, ale zmiana systemu do różnorodności poszczególnych osób.
Jak może wyglądać pedagogika włączająca i w jakim stopniu oznacza to wiele pracy, można zobaczyć w tym filmie na YouTube:
3. edukacja włączająca wymaga doskonałej realizacji
Uczestnictwo jako prawo człowieka:
ONZ opracowała konwencję, która skupia się na prawach wszystkich osób z niepełnosprawnością. Ze szczegółami konwencji przyjętej przez Niemcy można zapoznać się tutaj.
Choć idea, że wszystkie dzieci mogą uczyć się razem, jest dla wielu rodziców wspaniała, w praktyce okazuje się, że lekcje nie zawsze odbywają się tak, jak powinny.
Przede wszystkim ważne jest, aby odpowiedni specjalista potrafił bardzo elastycznie reagować na sytuacje i odpowiednio dostosowywać lekcje. Ponadto problem pojawia się, gdy poszczególne dzieci potrzebują specjalnego wsparcia. W końcu prowadzi to znowu do nierównego traktowania w porównaniu z innymi dziećmi.
Nie da się tego całkowicie uniknąć nawet w idealnym stanie edukacji włączającej. Jednak dzięki wspólnej pracy w grupach i zespołach wychowawczych toruje się drogę do tego, aby inkluzja mogła być z powodzeniem realizowana.
Wskazówka: Edukacja włączająca może odnieść sukces dzięki zmianie miejsc do nauki i unikaniu w miarę możliwości nauczania frontalnego.
4 Krytyka nauczania włączającego
Mimo, że edukacja włączająca jest generalnie postrzegana bardzo pozytywnie, wciąż pojawiają się trudności w jej realizacji.
Nie jest możliwe zamknięcie szkół specjalnych i posłanie dzieci do szkoły ogól nodostępnej, jeśli nie ma jeszcze warunków do przyjęcia dzieci niepełnosprawnych.
Zwłaszcza w przypadku intensywnych potrzeb opiekuńczych wątpliwe jest, w jakim stopniu może to być i może stać się zauważalne w normalnym życiu szkolnym. Tworzenie dostępności i realizacja otwartości szkół i przedszkoli dla osób niepełnosprawnych wymaga przede wszystkim czasu i starannego przygotowania.
Nie na darmo nauczyciele szkół specjalnych pracują w szkołach specjalnych, a nauczyciele klasycznych w szkołach ogólnodostępnych. Bez gruntownej zmiany i dostosowania edukacji, problem ten będzie trudny do rozwiązania.
Intensywne dokształcanie w zakresie dydaktyki powinno być obowiązkowe dla każdego nauczyciela i wychowawcy. Jak dotąd jest to tylko w niewielkim stopniu uwzględnione w programach nauczania.
5 Dokształcanie i doskonalenie zawodowe w zakresie edukacji włączającej
W międzyczasie w całych Niemczech powstało kilka specjalnych kierunków studiów na temat inkluzji. Niektóre z nich są zorganizowane jako studia licencjackie lub magisterskie.
Główny problem polega na tym, że w poszczególnych krajach związkowych obowiązują różne regulacje, co utrudnia kandydatom podjęcie decyzji o wyborze właściwego kierunku studiów.
Ogólnie rzecz biorąc, program studiów służy umożliwieniu nauczania w szkole z nauczaniem integracyjnym lub w szkole specjalnej.
6 Dalsza literatura przedmiotu.
- Reich, Kersten (Author)
